یک لیوان شربت پُر از یخ وسط گرما ماه تیر

حالِ بعضی دوستی ها مثل خوردن یک لیوان شربت پُر از یخ وسط گرما ماه تیر هستشن.

اون روزها که از قسمت "وبلاگ دوستان" وارد وبلاگ هاشون میشدم و کامنت میذاشتم و خط به خط پست هاشونو با عشق میخوندم فکر نمیکردم روزی که بلاگستان اونقدر سوت و کور بشه که خیلی ها درِ وبلاگ هاشونو تخته کنن و برن باز هم این دوستی باقی بمونه و بشه یه گروه حال خوب کن تلگرامی که هرگز نمیشه ازش دل کند، بعد هم برسه به قرار هفت مرداد کافه دوبلین...قرار حال خوب کنی که وجود اون همه معده درد، دلم نیومد که پیش شون نباشم.

دوستی دانشگاهم جزء سست ترین دوستی هام بود. طوری که به محض فارغ تحصیلی همه بچه ها قطع ارتباط کردن و چند باری که به صورت پیامی احوال پرسی کردم اونقدر جواب های سردی گرفتم که دیگه خودم هم دلم نخواست این دوستی ادامه پیدا کنه و بیشتر از همه به این نتیجه رسیدم که علت دوستی مون تا همون موقع هم شاید به خاطر به همون کتاب گرفتن و جزوه دادن ها بوده.

ولی خوشحالم که از همین دنیای مجازی واقعی ترین دوست ها رو دارم...