من ازین روزها میترسم...

روزها و شب های سخت و عجیبی رو میگذرونیم. همه جهان درگیر یک ویروس شده انگار که دکمه puse زندگی رو زندن. 

اینجا اینطوریه که اگر بیرون بری هرآن ممکنه مبتلا به کرونا بشی ولی خیلی ها هستند که اگر بیرون نباشن زندگی شون نمیگذره.

شب عیدی که همه منتظرش بودن تا بتونن درآمد بهتری داشته باشن دیگه شب عید نبود. خبری هم از عید دیدنی و شیرینی و شکلات نبود.

حتی اگر وسط این بلا به دلیل کرونا یا هر دلیل دیگه ایی مرگ هم سراغ آدم بیاد ناچاره مسیر رسیدن به خونه ابدیش رو تک و تنها طی کنه. نه تشیع جنازه ایی، نه ختمی، نه شام غریبانی... توی این روزا مرگ هم ترسناکه.

این روزها بی نهایت دلتنگ آدم هایی هستم که تا قبل از این خیلی راحت دورهم جمع میشدیم و میخندیدیم ولی حالا باید بشینم پای عکس های دورهمی قدیمی مون و دلتنگی رو قورت بدم...

دعای این روزهام اینه که زندگی و اتفاقات ازین سخت تر نشه که بگیم صد رحمت به قرنطینه دوران کرونا...