پاییز...

این روزها بی نهایت برام حساس و نفس گیر هستش. برای هر ثانیه ش برنامه نوشتم و کم میخوابم باورم نمیشه دارم به خطوط آخر پایان نامه میرسم. از تصور روز دفاع نفسم بند میاد.هرچقدر هم که بیشتر به آخر هاش نزدیک میشم بیشتر دچار این حس میشم که نکنه همه چی غلط باشه://///

بدتر از تصور روز دفاع تصور پاییز پیش رو هستش. پاییزی که در اون من دیگه دانشجو نیستم و احساس های عجیب و غریب داره من رو میکُشه با فکر کردن به همه این ها چند شب همینجوری اشک هام سرازیر میشد.

هرچند هزار جور برنامه برای فردای فارغ التحصیلی به بعد دارم ولی بعد از دوازده سال دانش آموز بودن و شش سال دانشجو بودن پاییز بشه و هیچ کودوم از اینا نباشی خیلی سخته.

همه این ها دست به دست هم دادن تا این روزها غمگین و خسته باشم.